Η γέννηση μιας μεγάλης ιστορίας
Η Δαλματία είναι μία έκταση ξηράς και νησιών μήκους 600 χιλιομέτρων, στις ανατολικές ακτές της Αδριατικής θάλασσας. Η Ζάρα ήταν η βενετσιάνικη πρωτεύουσα της Δαλματίας για 400 χρόνια και όταν η Δημοκρατία έπεσε, πρώτα η Γαλλία του Ναπολέοντα και αργότερα η Αυστρία κυβέρνησαν την περιοχή. Ο GIROLAMO LUXARDO, που στάλθηκε εκεί ως προξενικός αντιπρόσωπος του Βασιλείου της Σαρδηνίας, μετακόμισε στη Ζάρα με την οικογένειά του το 1817. Η σύζυγός του Maria Canevari ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την τελειοποίηση του “ROSOLIO MARASCHINO”, ενός λικέρ που παρασκευαζόταν στη Δαλματία από τον Μεσαίωνα και συχνά παρασκευαζόταν σε μοναστήρια. Ο Girolamo ίδρυσε το αποστακτήριο του το 1821 για την παραγωγή του λικέρ και, μετά από 8 χρόνια έρευνας για την τελειοποίησή του, απέκτησε ένα αποκλειστικό “Προνόμιο” από τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, μια πολύτιμη αναγνώριση της ανώτερης ποιότητας του προϊόντος Luxardo. Σήμερα, η εταιρεία συνεχίζει να φέρει με υπερηφάνεια την ονομασία “PRIVILEGIATA FABBRICA MARASCHINO EXCELSIOR”.
Το λικέρ MARASCHINO
Το λικέρ MARASCHINO έγινε βασικό συστατικό κοκτέιλ διεθνώς, μαζί με άλλα προϊόντα που η οικογένεια Luxardo άρχισε να παράγει αμέσως μετά την ίδρυσή της, όπως το λικέρ κεράσι “Sangue Morlacco”, τα αυθεντικά κεράσια Maraschino, το Limoncello και πολλά άλλα. Το 1913 ο κληρονόμος της τρίτης γενιάς MICHELANGELO LUXARDO κατασκεύασε ένα πολύ σύγχρονο αποστακτήριο, ίσως το μεγαλύτερο σε ολόκληρη την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία. Ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι που φτάνουν στη Zara δεν μπορούν να μην παρατηρήσουν το επιβλητικό κτίριο στην άκρη του λιμανιού, το οποίο στέγαζε την έδρα και την κατοικία της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ LUXARDO.
Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918), η Ζάρα ενσωματώθηκε στο Βασίλειο της Ιταλίας, καθώς το ογδόντα πέντε τοις εκατό του πληθυσμού της ήταν Ιταλοί. Η εταιρεία LUXARDO COMPANY έγινε σύντομα το σημαντικότερο αποστακτήριο της χώρας.
Η έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (1940) παρεμπόδισε σοβαρά τη βιομηχανική δραστηριότητα. Μετά τους αδιάκριτους και επαναλαμβανόμενους αγγλοαμερικανικούς βομβαρδισμούς το 1943-44, το αποστακτήριο καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, όπως και η πόλη. Στα τέλη του 1944 τα γερμανικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από τη Δαλματία, επιτρέποντας την κατοχή από τους αντάρτες του Τίτο. Η μεγάλη πλειονότητα του επιζώντος ιταλικού πληθυσμού κατέφυγε στην εξορία, στην Ιταλία και αλλού (Αυστραλία, Καναδάς, Αμερική κ.λπ.), αλλά πάρα πολλοί σκοτώθηκαν: ανάμεσά τους ο PIETRO LUXARDO, ο οποίος απήχθη και εξαφανίστηκε, και ο NICOLÒ II μαζί με τη σύζυγό του BIANCA, που πνίγηκαν άσκοπα από τους εισβολείς.